Όπως μάθανε αρκετοί, στην Ελβετία είχα την ευκαρία (τύχη δεν θα το πω, ατυχία ήταν ) να οδηγήσω ένα scenic 1,5 dci για 1700+ χλμ. Πώς μου έλαχε; Εμείς είχαμε κλείσει 407, αλλά τους είχαν τελειώσει. Μετά από φασαρία είπαν να μας δώσουν ένα μάβερικ τρίλιτρο, αλλά λόγω πεποιθήσεων δεν το ήθελα, οπότε έμεινα με το σενίκ. Ακολουθεί μίνι ριβιού λοιπόν, για να το βάλει και ο ποπογλ@ρος στο μπλογκ του.

Καταρχήν, εξωτερικά μου άρεσε αρκετά για αυτό που είναι. Ειδικά από εμπρός, έχει αρκετά ενδιαφέρον σχήμα.

Στο εσωτερικό τώρα, πάρα πολύ άνετα καθίσματα, ιδανικά εκ πρώτης όψεος για ταξίδια, αλλά με μέτρια πλευρική στήριξη. Θέση οδήγησης; Χμμμ, ψιλοδράμα, για τα δικά μου δεδομένα τουλάχιστον. Αιτία, το τιμόνι με την φορτιγατζίδικη κλίση. Σε ταξίδι σε ανοιχτό δρόμο μπορεί να μην αποτελεί πρόβλημα, αλλά σε εμένα, σε στροφοδιαδρομές με δυσκόλευε αρκετά η μεταβολή της απόστασης της κορυφής του από την βάση του. Επιπλέον, ενώ ως τώρα δεν είχα ποτέ πρόβλημα να οδηγώ σερί, λόγω της ψηλής θέσης πιανόταν αρκετά το πόδι μου που πατούσα το γκάζι. Παρόλα αυτά, οι άλλοι δύο επιβάτες δεν είχαν τίποτα αρνητικό να πούνε. Εύκολη είσοδος-έξοδος, μαλακά και ορθοπεδικά καθίσματα, δεν τους δυσκόλεψαν καθόλου. Κάτι που μου άρεσε επίσης είναι η θεση του λεβιέ ταχυτήτων, καθώς έρχεται πολύ φυσικά στο χέρι όταν ακουμπάς στο υποβραχιόνιο.

Επίσης, έχει πολλές θήκες στο εσωτερικό του: κάτω από το πάτωμα, κάτω από τα καθίσματα, στις πόρτες κάτω αλλά και εκεί που ακουμπά το χέρι. Όμως, λόγω του σχεδιασμού του ταμπλό δεν έχει κάποιο βολικό μέρος για να ακουμπήσεις το κινητό πχ, ή κάτι που θέλεις να έχεις εύκολα και άμεσα προσβάσιμο.

Στα πιο μηχανολογικά τώρα: το τιμόνι στην πρώτη επαφή μου άρεσε. Σχετικά ελαφρύ στους επιτόπιους, αποκτούσε αρκετό βάρος σε ταχύτητες μεγαλύτερες. Τελικά όμως, μηδενική εντελώς αίσθηση, αλλά ίσως και να μην χρειάζεται στους κύριους χρήστες ενός τέτοιου αυτοκινήτου.

Το κιβώτιο αρκετά καλό,6αρι, με μικρές διαδρομές και σχετικά καλό κούμπωμα, αλλά γρατζουνούσε αρκετά σε κάποιες αλλαγές. Αυτό βέβαια το λέω με επιφύλαξη, καθώς ήταν νοικιάρικο αμάξι, με 12.000 χλμ σύνολο όταν το πήρα.

Τα φρένα μια χαρά, με μηδενική διαδρομή, αν και μάλλον είχε κάποιο πρόβλημα η αντλία του σερβοκενού, καθώς καμιά φορά όταν ήμουν σταματημένος το πεντάλ βούλιαζε σιγά-σιγά. Και σε αυτό μια επιφύλαξη, καθώς δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ντίζελ. Πάντως, ποτέ δεν με προβλημάτισαν σε απόδοση, ενώ είχαν λίγο σχετικά fade σε καταβάσεις με φορτωμένο το αμάξι και σβέλτο ρυθμό.

Ο κινητήρας τώρα...μεικτές εντυπώσεις. Καταρχήν, το θετικότερο είναι η κατανάλωση. Μεικτή, 4,9-5,1 λίτρα στα 100 χλμ. Για τα δικά μου μέτρα δλδ, ένα νούμερο που δεν θα ξαναδω. Και μιλάμε για διαδρομές με 3 άτομα και φουλ πορτμπαγκάζ, σε επαρχιακούς βουνίσιους δρόμους, ανηφόρες πολλές κτλ. Από κει και πέρα, ψόφιος κάτω από τις 2,5k, λαχάνιαζε πάνω από τις 3,5, ενώ ποτέ δεν μπόρεσα να αισθανθώ εμπιστοσύνη για την απόδοσή του. Άλλες φορές τούρμπιζε, άλλες όχι. Ειδικά στις εκκινήσεις, υπήρχαν φορές που ξεκινούσα, και πήγαινα με 2-3 χλμ/ώρα μέχρι να αρχίσει να φορτώνει, και μετά ξαφνικά ξυπνούσε, ανεξαρτήτως στροφών. Το lag πάντως ήταν έντονο και εκνευριστικό.

Στην εθνική πάντως, με καλή χρήση του διαστήματος 2,5-3,5 και καλές αλλαγές, μπορούσα να έχω αρκετά καλές ρεπρίζ, ενώ γενικότερα το αμάξι είχε πολύ καλή ποιότητα κύλισης. Άνετο και αθόρυβο ταξίδι.

Τέλος, μια ερώτηση στους ρενάκιδες: πώς σκατά αλλάζει η γλώσσα στο μενού ρε παιδιά;;;; Το πάλευα επί 8 μέρες και δεν κατάφερα να βρω τπτ. Το μάνιουαλ ήταν και αυτό στα γερμανικά, οπότε τζίφος από κει.

Comments

Popular posts from this blog

Ιστορία...

Alfa Romeo 147